მაგალითად, ცნობილი ამბავია, რომ აღმოსავლეთ ევროპის ქვეყნების საფეხბურთო ჩემპიონატებში დომინანტური როლი დედაქალაქის კლუბებს ენიჭება და ჩემპიონის მედლები ხშირად სწორედ დედაქალაქის გუნდებს შორის თამაშდება ხოლმე. ამის მაგალითია: რუსეთი, ჩეხეთი, რუმინეთი, ბულგარეთი და სხვა... ზოგიერთ ქვეყანაში მნიშვნელოვანია ე.წ. მეორე დედაქა;ლაქის ფაქტორი, რაც კონკრეტული ქალაქების ისტორიულ როლში და მნიშვნელობაში გამოიხატება, ეს კი ფეხბურთის განვითარებაზეც შესაბამის გავლენას ახდენს.

ისეთი ”მეორე დედაქალაქები” როგორებიცაა: პეტერბურგი, დონეცკი, კრაკოვი და მილანი, ქვეყანაში უპირველესი ქალაქის იმიჯის მოსაპოვებლად დღემდე იბრძვიან და მათთვის საკლუბო წარმატებები დედაქალაქებისათვის ერთგვარი ნიშნის მოგებაცაა.

სანამ ქართული გუნდები საქართველოს ეროვნულ ჩემპიონატში ჩაებმებოდნენ, საბჭოური ფეხბურთის მამების აშკარა და ხშირად ხელოვნური ჩარევებით ხდებოდა ისე, რომ თითქმის ყველა ქართულ ქალაქს საკუთარი საფეხბურთო გუნდი ჰყავდა და ამ კლუბების მოვლა-პატრონობაზე პასუხისმგებელი ადგილობრივი ხელისუფლება იყო.

ანუ, თბილისური კლუბების ჰეგემონობას (რაც ადრე თუ გვიან გარდაუვალიიქნებოდა) ყველანაირად ზღუდავდნენ და ამ ყველაფერმა მრავალ უარყოფითთან ერთად, კონკრეტული დადებითი შედეგებიც მოიტანა.

როგორც წესი, პატარა, პროვინციულ ქალაქებში საკუთარ კულუბებს განსაკუთრებული ჟინითა და შემართებით გულშემატკივრობენ და ადგილობრივი მოსახლეობისათვის მცირე საფეხბურთო წარმატებაც კი ბევრ რამეს ნიშნავს. გარდა ამისა, უფრო ადვილდება რეგიონებში მოთამაშე ფეხბურთელებზე დაკვირვება და მაღალი დონის კადრების მოძიებაც ბევრად უფრო შესაძლებელია.

მას შემდეგ, რაც ქართული ფეხბურთი დამოუკიდებელი გახდა და ფეხბურთის განვითარება (კორუფციულ ჩარევებს თუ არ ჩავთვლით) ბუნებრივი გზით წარიმართა, ქართული საკლუბო ფეხბურთი სწორედ აღმოსავლეთევროპული განვითარების გზას დაადგა და პირველი ოთხი ჩემპიონატების შემდეგ, უმაღლეს ლიგაში თბილისური კლუბების მოძალება დაიწყო.

უნდა ვაღიაროთ, რომ ამ კუთხით, ახლანდელი ვითარება ძველს ნამდვილად სჯობს. კარგად მახსოვს, დაახლოებით 7 წლის წინ, საქართველოს ჩემპიონატის უმაღლეს ლიგაში ერთბაშად 6 თბილისური გუნდი თამაშობდა. ისეთი პატარა ქვეყნისათვის, როგორიც საქართველოა, ფაქტობრივად ერთი ქალაქის ჩემპიონატად ქცეული უმაღლესი ლიგა, რეგრესის მეტს საბოლოო ჯამში ბევრს ვერაფერს მოიტანს.

როდესაც ვსაუბრობთ იმაზე, რომ სტამბოლის, მოსკოვისა და ლონდონის კლუბების უმეტესობა უმაღლეს ლიგაში ირჯება, უნდა გავითვალისწინოთ, რომ ამ შემთხვევაში ჩვენ ვსაუბრობთ მრავალმილიონიან ქალაქებზე - მეგაპოლისებზე, რომლებიც რამდენიმე ქალაქის ერთიანობას წარმოადგენენ და ეს ფაქტორი მათი ჩემპიონატის ”თავკომბალობას” მეტ-ნაკლებად ანეიტრალებს. მრავალი დემოგრაფიული პრობლემის მქონე და მოსახლეობის გადანაწილების ყოველგვარ პრინციპდარღვეულ საქართველოში კი, მსგავსი რამ არასწორი და მიუღებელია.

საქართველოსათვის იდეალურ მაგალითად საფრანგეთის ჩემპიონატი გამოდგება, სადაც I დივიზიონში თითქმის ყველა მხარისა და პროვინციის კლუბი გამოდის და ტერიტორიული პრინციპი მართლაც რომ შესაშურად არის დაცული. საფრანგეთში არსებობს ისეთი პროვინციული და უსახელო ქალაქებიც კი, რომელთა არსებობა მსოფლიომ საფრანგეთის საფეხბურთო ჩემპიონატის წყალობით გაიგო.